01. Witaj w piekle

     Pomieszczenie wypełnił zapach kawy. Blondwłosa dziewczyna odstawiła gorący czajnik na miejsce i porwała kubek w ręce. Zagłębiła się w swoim ulubionym fotelu, wychwalając pod nosem napój.

- Tak bardzo za tobą tęskniłam. Obiecaj, że nie opuścisz mnie już nigdy więcej - szeptała z nabożnością, czule głaszcząc uchwyt kubka. Wzięła łyk czując ciepło, wypełniające jej całe ciało, przyjemny dreszcz przeszedł jej plecy. Uwielbiała to uczucie. Rozejrzała się po pomieszczeniu, kuląc nogi pod brodę i opierając ją na kolanach. Pokój był mały i skromnie urządzony. W rogu znajdowała się mała kuchnia zawalona brudnymi naczyniami. Dziewczyna nie miała najmniejszych zamiarów, ani chęci, by zrobić z tym porządek. Mieszkała sama i miała ten syf w głęboki poważaniu. Był jej nieodłącznym oraz jedynym przyjacielem w mały mieszkaniu i po prostu przyzwyczaiła się do niego. Resztę przestrzeni zajmowała stara, niebieska kanapa, obecnie zawalona ubraniami, pudełkami po pizzie i plastikowymi kubkami ze Starbucks'a. Przy oknie stał fotel, który zdążył odbić już pośladki dziewczyny. Ściany pomalowane na zgniłą zieleń, sprawiały wrażenie bardzo nostalgicznych i melancholijnych. Jedyne światło w pokoju wpadało przez okno, przy którym siedziała blondwłosa. Wyjrzała przez nie, spoglądając na drogę przy rzece. Tylu ludzi przewijało się nią codziennie, a jej brązowe oczy obserwowały ich każdy ruch, każdy tik nerwowy. 

- Cisza i spokój, tego mi było trzeba - odparła, pociągając kolejny łyk kawy.

Ciszę przerwało łomotanie do drzwi. 

- Nie ma mnie! - warknęła poirytowana dziewczyna i zignorowała natręta, licząc na to, że sobie pójdzie. Jakież było jej zdziwienie, gdy te same drzwi wylądowały na podłodze z ogromnym hukiem, wzbijając kurz w powietrze. Chwilkę później rozległ się dźwięk tłuczonej porcelany, gdy brązowooka wypuściła kubek, próbując wyszarpnąć się z mocnego uścisku trzech mężczyzn w garniturach. Gdy gorąca kawa rozlała się na nogę jednego z nich, odskoczył do tyłu z głośnym krzykiem, potykając się o rozwalone na ziemi kobiece buty i dając jej doskonałą okazję na ucieczkę. Zamachnęła się ręką, trafiając łokciem kolejnego napastnika. Facet złapał się za zakrwawiony nos i zgiął się w pół po następnym ciosie, który wymierzyła idealnie w splot słoneczny. Swoje spojrzenie pokierowała na trzeciego mężczyznę, którego pięść nieuchronnie zbliżała się do jej szczęki. Wystawiła przedramię do przodu, zbijając jego rękę oraz bezceremonialnie kopnęła przeciwnika z kolana w krocze. Gdy mężczyzna padł na ziemi przy pozostałych, złapała swoje brązowe etui, ubrała martensy i łapiąc kurtkę wypadła z mieszkania na... korytarz, gdzie czekali na nią mężczyźni w mundurach policyjnych, wesoło się do niej uśmiechając. 

- Mamy ją - odparł wesoło do krótkofalówki jeden z nich ubrany w elegancki garnitur, uśmiechając się do niej od ucha do ucha. Jego oczy wręcz świeciły z radości. Miał brązową czuprynę, a jego twarz pokrywały małe blizny, które sprawiały, ze był jeszcze bardziej czarujący. - Cześć, Lucy!

Dziewczyna cofnęła się dwa kroki do tyłu. Może jeszcze wrócić do pokoju, wyskoczyć przez okno i spróbować uciec. Odwróciła się, zrywając z miejsca lecz w drzwiach wpadła na kogoś. Silne ręce od razu uniemożliwiły jej ucieczkę. Spojrzała na jego twarz, a on uśmiechnął się do niej szaleńczo. Krew z jego nosa skapywała na jej ubrania, ale ona przerażona wpatrywała się w jego rękę, która zmierzała w jej stronę. Mężczyzna trafił w szczękę i rozległ się cichy huk. Dziewczyna opadła w jego ramiona, a on zarzucił ją sobie na ramię, podchodząc do swojego szefa. Zaraz za nim, poczłapała dwójka jeszcze oszołomionych współpracowników. 

- Jakim cudem nie daliście sobie z nią rady? - cmoknął z lekką naganą w głosie lecz zaraz uśmiechnął się do nich. - Zabieramy ją do domu, co chłopaki? 

Mężczyźni ruszyli za skaczącym ze szczęścia brązowowłosym, podśpiewującym pod nosem "Lucy".

~*~

- Tak, Darton, mamy ją - krzyknął wesoło do telefonu po czym zrobił naburmuszoną minę. - Dlaczego niby mam do ciebie mówić Panie Premierze? Autorytet? Jak mogę podważać coś, czego nie masz? - odparł, śmiejąc się i odsunął telefon od ucha, słysząc jak Darton się na niego wydziera. Chwilę później z powrotem ją przysunął. - Oj, już nie złość się tak, staruszku. - I zakończył rozmowę zanim posypały się kolejne przekleństwa, skierowane w jego stronę. Powoli wyszedł z budynku, nakazując podwładnym wrzucić Lucy do czarnej ciężarówki. Podszedł do drzwi od strony pasażera i usiadł wygodnie na miejscu, czekając na swojego kierowcę. Ten wszedł i usadowił się obok niego, wkładając kluczyki do stacyjki i spoglądając w boczne lusterko, sprawdzał czy jego kolega zamyka tylne drzwi. Po chwili ruszył na lotnisko, gdzie czekał już na nich samolot.

~*~

       Wpatrywał się z niedowierzaniem w swoje skrępowane ręce, nie mogąc uwierzyć, że tu siedzi. Jak? Do jasnej cholery, jak mógł być tak głupi i dać się złapać? Jeszcze jakby tego brakowało zostawił swoich przyjaciół samych. Już i tak ledwo spłacali czynsz! Jak mają sobie poradzić bez niego!? Musi się stąd wyrwać i to już. Ciężarówka stała w miejscu, a goście z Oddziału Specjalnego zostawili go tu samego. Tylko jak ma stąd uciec? Kajdanki blokowały magię, a on żadnego klucza nie miał. 

- Myśl, Sting, myśl! - warknął na siebie, ale zaraz zrobił zrezygnowaną minę. - Yukino jest od myślenia, nie ja! Kurwa!

Zaraz. Yukino? Spróbował sięgnąć do prawej kieszeni, zabawnie wijąc się po ziemi. Gdyby ktoś go zobaczył, pomyślałby, że ćwiczy jogę czy coś. Gdy w końcu udało mu się do niej sięgnąć, wyciągnął z niej niebieską wsuwkę Agurii i uśmiechnął się zwycięsko. 

- Jeżeli stąd ucieknę, to kupię ci milion tych pieprzonych spinek! 

Wygiął jeden z końców wsuwki, nadając mu kształt, po czym włożył go do zamka. Szperał dość długo, przekręcając to w jedną, to w drugą stronę. Czuł, że dzieje się to zbyt długo i powoli tracił cierpliwość, gdy wreszcie zamek ustąpił i usłyszał pojedyncze kliknięcie. Kajdanki spadły z jego dłoni, a on rozmasował obolałe ręce. Sięgnął do nóg i rozwiązał sznur, który je krępował. Powoli wstał, dając krwi czas na dojście w poszczególne części ciała. Podszedł do tylnych drzwi, zamknął swoją dłoń w białej poświacie i gdy już miał w nie uderzyć, te otworzyły się same, a do środka została wrzucona nieprzytomna, blondwłosa dziewczyna. Nie dane mu było długo na nią patrzeć, gdyż mężczyzna w garniturze, widząc go na nogach, bezceremonialnie przywalił mu w skroń, posyłając go w objęcia Morfeusza. Sting opadł na podłogę obok blondynki, a mężczyzna zamknął drzwi. 

~*~

    Gdy otworzyła oczy, pierwsze co zobaczyła, był blondyn siedzący naprzeciw niej. Przez jego prawą brew przechodziła podłużna, cienka blizna, a w lewym uchu wesoło dyndał sobie kolczyk. Ubrany był w czarny, luźny podkoszulek i spodnie koloru khaki. Jego oczy były zamknięte, a klatka unosiła się powoli i opadała. Gdy dziewczyna próbowała podnieść się na siedzeniu jej głowę przeszył przeciągły ból i z powrotem opadła na siedzenie. Syknęła cicho, łapiąc się delikatnie za czoło i próbując sobie przypomnieć gdzie jest i co się stało. Dopiero po chwili wspomnienia wróciły na swoje miejsce. Dziewczyna opuszkami palców przejechała po swojej szczęce, szukając miejsca, w którym została uderzona. Gdy je znalazła, przycisnęła trochę mocniej i domyśliła się, że może mieć dużego siniaka. Po dokładnych oględzinach swojego ciała, dziewczyna uznała, ze oprócz bólu głowy nic jej nie jest. Rozejrzała się dookoła i gdy wyjrzała przez okno, zamarła. Byli wysoko nad ziemią. Są w samolocie? Skąd? Jak? 

A przed wszystkim dokąd? Zaraz. Gdzie moje klucze? Spanikowana zaczęła szukać ich wzrokiem, gdy spostrzegła, że są przyczepione do paska luźnych jeansowych spodni z czerwonymi łatami na kolanach. Nie próbowała po nie sięgać, jedynie bardziej zakryła je kurtką, by ich nie odebrali. Nie wiedzieli, że posługuje się magią za pomocą przedmiotów. W tym wypadku mogła liczyć jedynie na własne zaklęcia oraz jej Fleuve d'etoiles, który jest bezpiecznie schowany w świecie duchów. Znudzona rozglądała się po prywatnym samolocie, gdy zauważyła, że chłopak powoli się przebudza. Spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem. 

- Kim jesteś? - zapytał, ziewając i ruszając powoli głową. Kiedy cicho syknął zrozumiała, że został ogłuszony w podobny sposób do niej. - I co ci się stało? Masz ogromnego sińca na policzku.

- Jestem Lucy - odpowiedziała nieufnie, nie wiedząc czy dobrze postąpiła. - Pamiątka po jednym z tych miłych panów w garniturach. 

- Sting Eucliffe - odparł bez wahania i uśmiechnął się do niej szeroko.

- Czy wiesz może dokąd lecimy? 

- Nie wiesz gdzie trafiają magowie? - zapytał zdezorientowany. Każdy mieszkaniec Fiore wiedział gdzie zostawali oni zsyłani. Złapani nigdy już nie powracali do kraju. Przepadali. - Lecimy do Ośrodka. 

- Przepraszam? Czym jest ten Ośrodek? - zapytała ostro, lecz zaraz opanowała się widząc, obrażoną minę Eucliffe'a. - Wybacz mi. Po prostu, uciekałam OS przez naprawdę długi czas i nie mogę uwierzyć, że w końcu mnie dopadli. 

- Uciekam od nich od początku, odkąd się to zaczęło. A teraz zostawiłem przyjaciół i cholernie się o nich martwię. Jeżeli ich złapią... ja nie wiem co im zrobię. Zabiję ich wszystkich. Całe OS - wyznał ze spuszczoną głową. Dziewczyna spostrzegła jego napięte, umięśnione ramiona i lekko się zarumieniła. - Wiem jak się czujesz. - Spojrzał jej w oczy i uśmiechnął smutno. Lucy chciała go odwzajemnić, lecz próbując syknęło lekko z bólu. Chłopak rozejrzał się po samolocie i znalazł mała lodówkę. Wstał i otworzył ją, kucając przed nią. Wyjął z niej zimną butelkę wody i podał dziewczynie. - Przyłóż - odparł, opadając na siedzenie naprzeciw niej. Dziewczyna delikatnie dotknęła zimnym plastikiem policzka i od razu poczuła ulgę. - Lepiej?

- Tak, dziękuję. - Uśmiechnęła się. - Jestem Lucy Heartfillia. Miło cię poznać.

~*~

- Naprawdę pokonałaś całą trójkę? - zapytał, śmiejąc się do łez. Nie mógł uwierzyć, że w tej drobnej dziewczynie jest tyle energii. - Żałuję, że tego nie widziałem!

- Żałuj! Zwijali się z bólu - roześmiała się wesoło i spojrzała z uśmiechem w stronę siedzącego obok niej chłopaka. Przez resztę podróży wymieniali się historiami z ich życia, więc trochę się poznali. Spojrzała w niebieskie oczy chłopaka i zarumieniła się lekko. 

- No witam moich kochanych magów! - odparł brązowowłosy, wchodząc do ich przedziału, po czym klasnął w ręce. - Za chwilę będziemy na miejscu! - uśmiechnął się wesoło. Spojrzał na blondynkę i jego mina momentalnie zesmutniała. - Jak policzek Lucy? Bardzo boli? 

- Hibiki. Gdzie. Jest. Ośrodek. - wycedziła, zaciskając zęby. - Mów!

- Nie mogę, Lucy - odparł smutno i cmoknął z niezadowoleniem. - Ale nie martw się, będzie super! - I znowu uśmiech. 

- Jezu, ten koleś ma huśtawki nastroju jakby był w ciąży - bąknął pod nosem Sting. Dziewczyna nawet się nie roześmiała, w momencie sekundy znalazła się przy Hibikim z zamiarem wymierzenia ciosu, lecz ten tylko złapał jej rękę i roześmiał się smutno. 

- Lucy, usiądź proszę - odparł i odepchnął dziewczynę na siedzenie. Widząc wkurzonego Stinga, gotującego się do ataku, wyszedł skocznym krokiem, krzycząc:

- Zbierajcie się, skarby!

~*~

- Imię, nazwisko, wiek i magia - warknęła strażniczka, spoglądając na nią krytycznie, wręcz z obrzydzeniem. 

- Lucy Heartfillia, szesnaście, gwiezdna - odparła spokojnie.

- To znaczy? Co to za magia? Co możesz zrobić? - dociekała dalej, bardziej ozięble. Spisała pozostałe informacje do komputera i spojrzała na blondynkę. 

- To znaczy, że mogę w każdej chwili cię zabić, a ty ujrzysz gwiazdy - wycedziła przez zęby, przez co oberwała pałką w plecy od drugiego ze strażników. Dziewczyna krzyknęła przez zęby. Sting stojący po drugiej stronie sali, przechodzący dokładnie te same badania, zacisnął tylko mocniej zęby na ten widok. 

- Więc co to oznacza? - spytała ponownie, a jej głos ociekał nienawiścią. Spojrzała wymownie na strażnika, który stał za dziewczyną, pozwalając mu na kolejne uderzenie, gdyby dziewczyna nadal nie chciała współpracować. 

- Potrafię używać gwiazd w swoich zaklęciach. Władam nimi - odparła częściowo kłamiąc. Swoje klucze już w samolocie ukryła w staniku, więc strażniczka spoglądała na brązowe etui nie rozumiejąc do czego należy. - To pamiątka - skłamała, spoglądając na bezradną kobietę. Ta westchnęła cicho i położyła je na stosie ciemnozielonych ubrań i małej kosmetyczce. Wstała od biurka wzięła stosik w rękę i podała je Lucy. 

- Dalej czekają cię kolejne badania i przesłuchania. Musisz być bardziej uległa. Inni będą gorsi - odparła kobieta miło, lecz widząc dziwne spojrzenie współpracownika, jej nastawienie od razu się zmieniło. Lucy widząc to nie mogła w to uwierzyć. Kobieta po prostu nie mogła być dla niej miła. - Przepraszam - wyszeptała i puściła dziewczynę przodem. 

Poczuła ciepły oddech na szyi, a po jej plecach przeszły ciarki.

- Witaj w piekle - wyszeptał jej do ucha strażnik, po czym zaciągnął się jej zapachem, sprawiając, że dziewczyna spięła się jeszcze bardziej. - Stąd nie ma odwrotu.

~*~

Hej ho! Witajcie w rozdziale numer 1, wykonanym przez Lejdi Blak, która jest leniwa i to ja muszę za nią pisać teraz :/ Nie mam zbyt wiele do powiedzenia - jedynie to, że mamy nadzieję, iż spodobało się chociaż trochę. Do zobaczenia :')